علی محمود (1878-1943)

معروف است در اواخر قرن نوزده میلادی شیخ علی محمود  چون توانایی شیخ احمد ندا (1850-1933) را در زمینه تلاوت قرآن دید به سمت هنر ابتهال و انشاد دینی گرایش پیدا نمود.

او در ابتدای قرن بیستم میلادی رقابت نزدیکی با شیخ محمد رفعت داشت و از اینکه بعضی از مشایخ قراء مانند شیخ یوسف المنیلاوی (1850-1911) ، شیوه تلاوت شیخ رفعت را به شیوه تلاوت او ترجیح می دادند ناراحت و باعث ایجاد کدورت میان آنها شده بود.

با افتتاح رادیو و اجرای برنامه تلاوت توسط قراء بزرگ آن زمان مانند شیخ محمد رفعت ، شیخ محمد عکاشه ، شیخ محمد الصیفی ، شیخ علی حزین ، شیخ عبدالفتاح شعشاعی و ...  متاسفانه از شیخ علی محمود فقط جهت اجرا و ضبط برنامه انشاد دینی و نه تلاوت قرآن دعوت می گردید این رویه تا سال 1939 ادامه داشت تا اینکه برای برپایی یک مراسم بسیار مهم جشن عقد که مناسبت سیاسی داشت از مرحوم استاد علی محمود جهت تلاوت قرآن و انشاد دعوت گردید و این برنامه به علت اهمیت بالای آن از رادیو پخش گردید آن برنامه باعث گردید از اجرای شیخ در زمینه تلاوت قرآن نیز استفاده گردد.

از ایشان شش تلاوت از همین دوره ضیط گردیده و در دسترس میباشد که عبارتند از تلاوت سوره های:

1- انبیاء 47-91

2- انفال 45-74

3- مریم 1-50

4- یوسف 1-31 

5- کهف 1-31

6- قصارالسور

معروف است شیخ علی محمود در روزهای مختلف هفته ، اذان را از گلدسته مسجد امام حسین(ع) در مقامات مختلف اجرا  می نموده است. اذان برجا مانده از ایشان در مقام حسینی یکی از فنی ترین اذان های جهان اسلام است.

تعدادی از انشاد های دینی ایشان در دهه 20 و 30 میلادی ثبت و ضبط گردیده که تراث گرانبهایی از منابع شنیداری جهان اسلام محسوب می گردد.

از شیخ علی محمود ابداعات زیادی در ادای مقامات اصلی و فرعی ، اجرای تحریرها و قفلات جدید برجا مانده است.